THE SANDMAN

Neil Gaiman, “sadece ‘yapılmış’ olması umurumda değildi. Kötü bir versiyonun yapılmasındansa hiç yapılmamasını tercih ederim” diyor ikonik külliyatının uyarlanması konusunda. Çok da haklı bence. Gaiman’ın hayatında ve kariyerinde böylesine büyük bir yer kaplayan The Sandman külliyatı DC’nin haklarına sahip olan Warner Bros. tarafından birkaç kez, bazen bir film bazen de bir dizi olarak ekranlara uyarlanmaya çalışıldı. Yazarlar mı değişmedi, Sandman’ler mi seçilemedi… Konu Warner Bros. olunca beni pek de şaşırtmıyor gerçi bu durum. Neyse, yıllar sonra olsa da nihayet Netflix duruma el attı; Neil Gaiman, Allan Heinberg ve David S. Goyer’ın baş yapımcılar arasında yer aldığı dizi için çalışmalara başladı. Elbette işleri hiç kolay değildi; sonsuz varlıklar, canavarlar, konuşan kabuslar, uçan rüyalar ve daha sayamadığımız nice sihirli varlıkla dolup taşan bir evreni ekrana yansıtmak epey bir emek ve de CGI şöleni istiyordu. Aslında bu kadar yıldır bir türlü uyarlanamamasının sebeplerinden biri de Gaiman’ın grafiklerle çizdiği bu hikayesinin ucu bucağı görünmeyecek kadar geniş, mitolojik ve edebi göndermelerle iç içe geçmiş ütopik bir kültür harmanı olmasıydı. The Sandman’ın VFX süpervizörü olan Ian Markiewicz çok karakterli ve karmaşık olay örgüsünü ekrana taşımak konusunda şöyle diyor; “Kesinlikle korkutucuydu. Her zaman çok zorlayıcı ve aynı zamanda heyecan verici olan bu harika sanat eserini teslim aldık. Ve ‘bu şeyi ekrana nasıl sadakatle aktarabiliriz?’ sorusuna kafa yorduk”.

Gerçekten de “sadakat” Netflix’in The Sandman’ini tanımlarken kullanabileceğim kelimelerin başında geliyor. Öyle ki bazı sahne geçişlerinde romanın sayfalarını çeviriyor hissi yaşıyor, bazı karakterlerin bu sayfalardan ekranımıza fırladığını düşünüyoruz. Sonsuzlar soyundan gelen, düş dünyanın efendisi, rüyaların ve kabusların yaratıcısı olan Morpheus’un hikayesi tıpkı köken aldığı eserle aynı yerden başlıyor dizi de. Bir avuç büyücü toplanıp Sonsuzlar’dan Ölüm’ü hapsetmeyi, ondan kaybettikleri yakınlarını geri istemeyi amaçlıyorlar. Ama kurdukları bu tuzağa o sıralar uyanık dünyada olan Düş takılıyor. Yüzyılı aşan bir süre boyunca esir tutuluyor bu büyücülerin elinde ve ona sonsuz güç veren nesneleri, güçleri sömürülüyor. Hikaye 1916 yılında başlasa da belirli periyotlarla zaman atlamaları yaşıyor bazen de yüzyıllarca geçmişe ışınlanıyoruz. Morpheus’un esir tutulması elbette hem düşler alemini hem de bildiğimiz alemi karıştırıyor; uyuyan insanların bir kısmı uyanamıyor, uyumak isteyenler ise bir türlü uyuyamıyor. Düş’ün yokluğunu fırsat bilip aleminden kaçan kabuslar dilediğince at koştururken Düşler Efendisinin sıradan insanlar için fazla güçlü olan nesneleri ise kötü ellerde birer tehdit haline geliyor. İlk beş bölümünde serinin ilk cildi Preludes and Nocturnes son beş bölümünde de ikinci cilt The Doll’s House ekrana taşınıyor. Bu yüzden neredeyse her bölüm yeni karakterlerle tanışıyor, sık sık mekan değiştiriyor ve her defasında yeni bir arka planda izliyoruz olup biteni.